Zondag 17 juli 2005
Weer een mijlpaal voor de meisjes: ze promoveren naar een nieuwe maat luiers. Maat 3 om precies te zijn. Misschien waren ze er al eerder aan toe, maar de voorraad maat 2 is nu op. Op de vraag aan Caroline hoe ze de nieuwe luiers ervaart, kwam een brede lach met gurgelende geluidjes als antwoord. Positief dus.
Caroline is sowieso degene die het meest vocaal is. Zij kirt er op los en aahht en oeht naar hartelust. Alexandra maakt wat minder geluid, maar speelt veel meer dan Caroline met haar rammel-eeyore. Ze kan daar een hele tijd mee spelen en is dol op het geluid van het belletje.

Het pap-eten gaat steeds beter. Omdat ze dat laatste drie dagen hun papje keurig opaten, is de hoeveelheid vergroot. De pap is nu gemaakt met 60 ml nutrilon en anderhalve eetlepel rijstebloem. Ze doen er per persoon 35 tot 40 minuten over om dit op te eten. Daarna krijgen ze de rest van de voeding (115 ml) uit de fles.

Donderdag 21 juli 2005
Het is weer een expeditiedag: Johan heeft vrij en Caroline en Alexandra hebben een afspraak in het LUMC. Dit keer voor een controle op de neonatologie afdeling.
Omdat ze in het LUMC geboren zijn, houden ze graag hun oud-patienten een beetje in de gaten. Ook goed voor de statistieken om gegevens over prematuren te verzamelen.

De controle is hier wat anders dan in het Spaarne Ziekenhuis. Dokter Steggerda hoort over de aanwezigheid van een logopediste en fysiotherapeute bij iedere controle en vindt dat een goede opzet. Ze is diep onder de indruk. In het LUMC hebben we alleen met een kinderarts te maken.
De dames worden gemeten en gewogen.

Caroline weegt nu 6228 gram, is 60,5 cm lang en heeft een schedelomtrek van 40 cm.
Alexandra weegt nu 6274 gram, is 60 cm lang en heeft ook een schedelomtrek van 40 cm.

Qua gewicht doen de meisjes het heel goed: ze liggen al tegen de ondergrens van de groeicurve aan. En als dat met -10 weken is gecorrigeerd, liggen ze er midden in.
De arts vertelt dat het gewicht meestal met een jaar op schema ligt. De lengte duurt zo n twee jaar. Weer wat geleerd.

In het LUMC is men qua voeding wat behoudender: het pap voeren had wat haar betreft nog niet gehoeven, maar als dat het beleid in het Spaarne Ziekenhuis is, dan daarmee gewoon doorgaan.

De volgende controle is volgend jaar: als de meisjes (gecorrigeerd) 1 jaar zijn, dus in april 2006.

Het papvoeren gaat overigens niet geheel van een leien dakje.
Ze blijven steken op zo n 50 gram (na 45 minuten) en dat terwijl de pap een fles zou moeten vervangen.

Het nut van mouwslabbetjes is ook bewezen.
De dames duwen de pap met hun tong naar buiten, zwaaien met hun armen langs hun mond en door naar hun voorhoofd of oren. Erg lenig, maar de pap zit overal.
Zonder mouwslabbetjes zaten hun truitjes onder. Om nog maar niet te spreken van het ontzettend leuke speelgoed dat een gewoon slabbetje is: je pakt het vast en trekt het dan alle kanten op. Het liefste tijdens het voeren. Bah Caroline, Bah Alexandra!